De Nieuwe Aarde?
Ik loop er een al een tijdje mee rond. Net zoiets als met je Ziel onder je armen, loop ik met het hele idee, het concept ‘De Nieuwe Aarde’ onder mijn arm. Ik denk, ik voel, ik schrijf er over in 1 van mijn duizend-en-1 schrijfboekjes die mij elke vroege ochtend begroeten. Ik wandel er mee als ik wandel. Het houdt mij bezig en doet iets met mij. Die ‘Nieuwe’ Aarde.
‘We’ hebben het al er jaren over. In allerlei verschijningsvormen. Er zijn (prachtige) boeken over geschreven. Er zijn en worden talloze (prachtige) ceremonies voor de nieuwe aarde gehouden. Prachtige plekken zijn er naar vernoemd. En het verlangen leeft. Nu nog meer dan ooit misschien, omdat er nu zoiets Groots aan de hand is op deze zelfde Aarde. En dat verlangen kan ook Groots voelen, dat verlangen naar die Nieuwe Aarde. Ik voel het ook. En verlang ook. Ik kan haar ook zien. En dat is eigenlijk Oud, heel Oud, wat ik dan zie…
Vanochtend liep ik met tranen (ja, dat gebeurt, regelmatig) in mijn ogen, en ook gewoon over mijn wangen, over ‘mijn’ liefste paadjes door het duinbos, op de blote kakkies over de natte aarde. Tranen vermengden zich met de regenmist. Tranen van dikke dankbaarheid, van diepe liefde voor het pad, de geuren, de vogels, de lucht, de Alles, en tranen van het grootste verlangen. Tranen van grote blij. En tranen van simpelweg dik verdriet. Verdriet over wat ‘wij’ (de mens) toch doen. Met haar, Oermoeder Aarde, en daarmee onszelf. Verdriet over hoe we haar kunnen misbruiken, willen onderdrukken, leeg roven, onder controle proberen te houden, kapot maken, vooral uit eigenbelang, een soort wellust: Ze moet presteren, doen wat wij willen, geven wat wij nodig hebben en doet ze dat niet snel genoeg of hoe wij dat Willen, dan ‘helpen’ we wel een handje. Zoiets. Het heeft niet zo veel met léven te maken. Zelfs overleven komt er niet in de buurt.
Ik begrijp wat er gezegd wordt, als er gesproken wordt over de Nieuwe Aarde, of – wat ook vaak gebruikt wordt voor zo ongeveer hetzelfde, maar wat eigenlijk ook helemaal niet hetzelfde is – de Nieuwe Wereld. Ik begrijp het. Ik hoor het. En ik zie het ook. Denk ik. En, ik zie en voel ook dat daar iets (nog) niet klopt. En voor mij voelt het als essentieel in deze grote shizzle-shift waar nu eenmaal in zitten: dat niet kloppende. Het klopt niet in het ritme van de Aarde…
In mijn beleving is er geen Nieuwe Aarde nodig. En zou dat verlangen een andere draai mogen krijgen. De Aarde, Moeder Aarde is, wat mij betreft, Hele-maal perfect zoals zij is. Meer dan perfect. Ze IS. Door te spreken over een (of de) Nieuwe Aarde, voelt voor mij als een grote On-Dankbaarheid. Alsof zij zich zou moeten vernieuwen, dat zij zou mogen (of moeten) helen, zodat wij, Menswezens, kinderen van de Aarde, weer een beter leven zouden krijgen, in en met de natuur? Een soort van: sorry mama Aarde, We Fucked Up, Big Time, we stappen over op versie 2.0, dé Níeuwe Aarde…
Er is geen Nieuwe Aarde, en er kómt ook geen Nieuwe Aarde, en ook (nog) geen Nieuwe Wereld. Wij ZIJN namelijk die Nieuwe Aarde. Wij. Wij hebben het doen. Samen. Met Haar. Luisterend naar Haar. En met elkaar. En misschien is gewoon eens He-le-maal Niks Doen wel het beste wat we kunnen doen voor Haar… Maargoed, dat is niet waar ik heen wilde met Ziel onder mijn armen…
Ik heb er veel over gedacht en gevoeld. Geschreven. Waar gaat het wél over? Wat mij betreft? Wat hebben wij te doen? En elke keer kom ik op hetzelfde uit: zakken… Helemaal Zakken… Door alle Aardse lagen heen. De bereidheid in onszelf vinden om he-le-maal te zakken in Zijn. In wie wij werkelijk zijn. Tot het allerdiepste. Om vanuit daar weer opnieuw te kunnen (over-) stijgen, of niet. Misschien is het daar helemaal beneden wel helemaal prima. Geen idee. We zijn er volgens mij nog niet. Ik ook niet.
Ik zou haar zo graag willen vragen, onze Moeder Aarde, om er helemaal te Zíjn. Niks meer in te houden. Te doen wat nodig is. Dat doet ze toch wel… Dat hoef ik helemaal niet vragen. Dat weet ik ook wel en slaat misschien helemaal nergens op. En toch, zo voelde het vandaag, toen ik daar liep, op dat fijnste duinbospaadje.
En ik wil heel graag jou uitnodigen. En ik nodig ook mijzelf uit. Helemaal. Om voorbij de controle te gaan. Als je die voelt. Of de illusie van controle. Voorbij de onderdrukking, die we haar aandoen, en daarmee ook onszelf op een bepaalde manier. Voorbij alle maskers. Voorbij alle afleidingen. Voorbij doelen. Voorbij streven. Voorbij alles. Zakken. Zakken. Zakken… Door alle lagen… Om, zo hoop ik, (opnieuw) uit te komen bij…
De Ware Aarde
Onze Ware Aarde
Jouw Ware Aard(e)
Mijn Ware Aard(e)
She is Beauty Full…
Ga je mee? Naar beneden?
All the Way, Deep Down the ‘Rabbit Hole’?
Naar onze Ware Aarde?
Het lijkt mij een waarlijk Feestje!
BYO & Come as you Are..
~
©Nanna Nicole – Medizijnsvrouw