I kind of fucked up. Geloof ik. Denk ik. Voel ik. Weet ik.
Dat realiseerde ik mij vannacht, dus ik heb echt goed geslapen.
Waarom?
Ik heb meningen gevormd over anderen, die niet waren gebaseerd op mijn eigen waarnemingen. Ik vertrouwde die ‘niet-mijn-meningen’, zag ze voor waar, bijna blindelings en klakkeloos, zonder het werkelijk écht te checken in mijzelf. Of bij die andere anderen. Uit onzekerheid, uit een nog-niet-beter-weten, uit angst, uit een verlangen naar ??? Het doet er ook niet toe. Toch wel uit angst denk ik. Angst voor volledige openheid.
Ik had een belangrijke stap overgeslagen in het vormen van die meningen. Twee eigenlijk. Of drie wel. Want, soms voel je dat er iets niet klopt. Iets met iets in die buik, of je hart. En dat gevoel druk je weg. Dat lijkt makkelijker. Want werkelijk voelen of iets klopt, dat kan ongemakkelijk zijn en iets vertellen wat je eigenlijk niet wilt horen, met daaropvolgend de bijbehorende acties die je niet wilt (of nog niet kunt) ondernemen.
Stap 1 die ik oversloeg; stilstaan en wérkelijk voelen. En als ik dat wel deed, dan sloeg ik stap 2 over; durven luisteren naar dat gevoel en daar de bijbehorende actie aan verbinden. Stap 3 die ik oversloeg; checken bij die andere anderen als ik er toch niet helemaal zeker van was…
Dus, voel ik spijt. Ja, dat doe ik. Mega. Als de toenemende grijze haren op mijn hoofd. Het zijn er echt veel geworden lately. En ik ben anti-verf.
Het spijt mij.
I am Sorry. I really am.
Ik heb anderen hiermee te kort gedaan. En mijzelf misschien daarmee ook wel.
Ik kan niet meer terug in de tijd. Zo werkt het niet. En dat hoeft ook niet. Het heeft er allemaal toe geleid dat ik nu (nog?) meer inzicht heb ik mijn eigen doen, en vooral laten. Althans, dat hoop ik wel. Dat is dan iets met ezels, en stenen… En, het is ok. Het is ok. Denk ik? Voel ik? Weet ik? Het leven is leren. Daar waar ik kan, ga ik mijn schip maar eens grondig schoonmaken. Het is tenslotte nog steeds lente, de ultieme tijd van het jaar voor een gedegen poetsbeurt. En poetsen is mijn hobby. Niet.
En ik wil wel heel graag diegenen bedanken die al lange tijd een rotsvast vertrouwen hebben in mij. Misschien nog wel meer vertrouwen hebben in mij, dan ik wel eens in mijzelf. En mij hebben gesteund, en nog steeds steunen, op mijn soms nogal best wel mega chaotische pad door dit leven. Soms loop ik daar op mijn tenen, heel zachtjes, wil ik niks en niemand verstoren, maak ik mijzelf klein als Alice in Wonderland, en wil ik mij het liefst achter een grote boom verstoppen of begraven in de aarde. Soms loop ik met ferme tred, haren en neus wapperend in de wind, feilloos wetende waar ik heen ga. Soms wals ik met zeven-mijls-laarzen iets te hard, in mijn eigen overtuiging die niet altijd even lekker kaarsrecht door zee gaat…
Maar, lopen doe ik, op dit pad van dat gekke leven. Dat ook zo magisch mooi kan zijn. Bij voorkeur op mijn blote voeten. Buiten. Soms ren ik een stukje. Linksom. Rechtsom. Rechtdoor. Soms een stukje terug. Even verdwaald. Weg weer gevonden. Even zwemmen. Een huppeltje tussendoor. Berg op. Hoge pieken. Mooie verre uitzichten. Berg af. Door een dalletje. Of door een drassig moeras tot een eindeloze woestijn. Het is er allemaal. En ik loop door. En sta af en toe stil. Of ga er even bij zitten. Of liggen. Net als iedereen. Het is. Het is leven. Ik hou van het leven…
Speciale dank voor de afgelopen maanden waarin jullie steun van onschatbare waarde is geweest en nog steeds is: Sonia Van Goethem Elies Kouwenhoven Suzanne Penning Loes Koot Natascha Bruti Yvonne Van Remmen Rebecca zonder FB ~ Alex Buiter <3
Dank jullie wel. Voor de stukken die jullie met mij meelopen. En dat jullie mij af en toe weer oprapen als ik toch weer eens struikel en op mijn bek ga, mijn hand even vasthouden als het te spannend wordt of mij gewoon willen aanhoren. Ik hoop dat we nog heel veel wandelingen mogen maken! 🌿
Dat realiseerde ik mij vannacht, dus ik heb echt goed geslapen.
Waarom?
Ik heb meningen gevormd over anderen, die niet waren gebaseerd op mijn eigen waarnemingen. Ik vertrouwde die ‘niet-mijn-meningen’, zag ze voor waar, bijna blindelings en klakkeloos, zonder het werkelijk écht te checken in mijzelf. Of bij die andere anderen. Uit onzekerheid, uit een nog-niet-beter-weten, uit angst, uit een verlangen naar ??? Het doet er ook niet toe. Toch wel uit angst denk ik. Angst voor volledige openheid.
Ik had een belangrijke stap overgeslagen in het vormen van die meningen. Twee eigenlijk. Of drie wel. Want, soms voel je dat er iets niet klopt. Iets met iets in die buik, of je hart. En dat gevoel druk je weg. Dat lijkt makkelijker. Want werkelijk voelen of iets klopt, dat kan ongemakkelijk zijn en iets vertellen wat je eigenlijk niet wilt horen, met daaropvolgend de bijbehorende acties die je niet wilt (of nog niet kunt) ondernemen.
Stap 1 die ik oversloeg; stilstaan en wérkelijk voelen. En als ik dat wel deed, dan sloeg ik stap 2 over; durven luisteren naar dat gevoel en daar de bijbehorende actie aan verbinden. Stap 3 die ik oversloeg; checken bij die andere anderen als ik er toch niet helemaal zeker van was…
Dus, voel ik spijt. Ja, dat doe ik. Mega. Als de toenemende grijze haren op mijn hoofd. Het zijn er echt veel geworden lately. En ik ben anti-verf.
Het spijt mij.
I am Sorry. I really am.
Ik heb anderen hiermee te kort gedaan. En mijzelf misschien daarmee ook wel.
Ik kan niet meer terug in de tijd. Zo werkt het niet. En dat hoeft ook niet. Het heeft er allemaal toe geleid dat ik nu (nog?) meer inzicht heb ik mijn eigen doen, en vooral laten. Althans, dat hoop ik wel. Dat is dan iets met ezels, en stenen… En, het is ok. Het is ok. Denk ik? Voel ik? Weet ik? Het leven is leren. Daar waar ik kan, ga ik mijn schip maar eens grondig schoonmaken. Het is tenslotte nog steeds lente, de ultieme tijd van het jaar voor een gedegen poetsbeurt. En poetsen is mijn hobby. Niet.
En ik wil wel heel graag diegenen bedanken die al lange tijd een rotsvast vertrouwen hebben in mij. Misschien nog wel meer vertrouwen hebben in mij, dan ik wel eens in mijzelf. En mij hebben gesteund, en nog steeds steunen, op mijn soms nogal best wel mega chaotische pad door dit leven. Soms loop ik daar op mijn tenen, heel zachtjes, wil ik niks en niemand verstoren, maak ik mijzelf klein als Alice in Wonderland, en wil ik mij het liefst achter een grote boom verstoppen of begraven in de aarde. Soms loop ik met ferme tred, haren en neus wapperend in de wind, feilloos wetende waar ik heen ga. Soms wals ik met zeven-mijls-laarzen iets te hard, in mijn eigen overtuiging die niet altijd even lekker kaarsrecht door zee gaat…
Maar, lopen doe ik, op dit pad van dat gekke leven. Dat ook zo magisch mooi kan zijn. Bij voorkeur op mijn blote voeten. Buiten. Soms ren ik een stukje. Linksom. Rechtsom. Rechtdoor. Soms een stukje terug. Even verdwaald. Weg weer gevonden. Even zwemmen. Een huppeltje tussendoor. Berg op. Hoge pieken. Mooie verre uitzichten. Berg af. Door een dalletje. Of door een drassig moeras tot een eindeloze woestijn. Het is er allemaal. En ik loop door. En sta af en toe stil. Of ga er even bij zitten. Of liggen. Net als iedereen. Het is. Het is leven. Ik hou van het leven…
Speciale dank voor de afgelopen maanden waarin jullie steun van onschatbare waarde is geweest en nog steeds is: Sonia Van Goethem Elies Kouwenhoven Suzanne Penning Loes Koot Natascha Bruti Yvonne Van Remmen Rebecca zonder FB ~ Alex Buiter <3
Dank jullie wel. Voor de stukken die jullie met mij meelopen. En dat jullie mij af en toe weer oprapen als ik toch weer eens struikel en op mijn bek ga, mijn hand even vasthouden als het te spannend wordt of mij gewoon willen aanhoren. Ik hoop dat we nog heel veel wandelingen mogen maken! 🌿