“…Als het je in deze tijd lukt om uit je Angst te blijven, dan…”
Vanochtend las ik het ‘weer’ ergens, dat het zo belangrijk is om in deze Tijd (of welke tijd dan ook) uit ‘de’ of jouw Angst te blijven. Ik weet het niet. Is dat werkelijk de bedoeling? Om uit de Angst te blijven? Ergens voelt dat voor mij ook als een vorm van angst… Laten we maar niet in die Angst stappen, want dan…? Ja, wat dan…?
Misschien vraagt Angst nu wel van ons om écht even helemaal in haar te duiken, in haar te stappen? Heel bewust helemaal de Angst in. Als je je daar toe in staat voelt. Om haar te vóelen. Helemaal te voelen. Haar aan te raken. Ons te laten aan raken. In haar te zakken. Tot op de bodem. Te luisteren naar wat ze ons te vertellen heeft? Wat komt Angst ons werkelijk vertellen? Dat ze er ís, dat is denk ik voelbaar voor velen. Zichtbaar zelfs. Overal om ons heen. In ons. Buiten ons. She is Here. Al een hele tijd… In volle Glorie zou ik bijna willen zeggen.
Vanochtend voelde ik: laten we haar uitnodigen in plaats van haar te vragen om er niet te zijn. Uitnodigen om zich helemaal te laten zien? Haar in ons midden neerleggen. In onze cirkels. Welkom Angst. Laten we haar de aandacht geven waar ze om vraagt? Naar haar luisteren. Haar doorvoelen. Haar de ruimte geven om haar Wijsheid met ons te delen. Haar te eren? Haar te bedanken?
Ik geloof er niet in dat Angst per definitie een slechte raadgever is. Juíst niet. Ze kan het wel worden als we het gesprek niet aan gaan met haar. Die tijd voor een gesprek hebben we nu namelijk. De leeuwen liggen in deze Tijd niet meer letterlijk op de loer, we hoeven niet (meer) weg te rennen.
Ik geloof er in dat Angst eigenlijk loepzuiver is en ons laat zien waar we nog wat te ‘doen’ hebben. Als we haar negeren, dan blijft ze denk ik langer hangen dan misschien nodig is. Net zo lang totdat ook zij gezien en gehoord is. En zal ze zich ook laten zien en horen op momenten dat het niet haar tijd is. Zoiets.
Dus, geef (je) Angst eens een stoel, of een fijn kussen, en laat haar vrij uit praten en delen wat ze komt doen? Als ik haar zie, dan is ze eigenlijk zo mooi… Zo mooi, dat het mij kan ontroeren… We hoeven Angst niet met het badwater weg te spoelen, omdat het ons niet altijd even goed uit komt om haar te voelen, of omdat ons verteld is dat zij een ‘lage’ frequentie heeft… Wat onaardig eigenlijk… Toch?
Angst voelen en ervaren is heel reëel, in mijn ogen, ook als de ‘realiteit’ misschien zo lijkt te zijn dat je niet angstig hoeft te zijn. Dit deel van ons, deze ervaring, af doen als ‘laag’ of minder waardig, doet volgens mij ook iets af aan wie wij, als mens, als geheel, Zijn.
Nodig haar uit.
Luister naar haar Verhaal…
En voel…
Wat is van Waarde in haar Verhaal?
Voor jou.
Welkom Angst. 🤎
PS. Ik heb ooit de diagnose ‘gegeneraliseerde angststoornis’ meegekregen. Ik weet wat angst kan doen en dat zij een loopje met je kan nemen. Zeker in kwetsbare tijden en helemaal als je al ten diepste uitgeput bent. Dus ik weet vanuit mijn eigen ervaring, dat Angst heel onprettig en overheersend kan zijn en daarmee je leven soms bijna on-leefbaar kan maken. Als je Angst lééft, dan kan zij ondraaglijk worden…