Over GEVALLEN BLADEREN, MASKERS, en de HERFST đ
Gisterochtend wandelde ik door de duinen naar huis. Zoals ik zo vele ochtenden doe. Ik wandelde vooral met â in gedachten â mijn bonusmoeder. Zij vierde gisteren haar geboortedag. Op 11 september. Een datum die sinds die ene 11 september ook een hele andere betekenis heeft gekregen. Maar, daar voelde ik eigenlijk weinig bij die dag. Het ging over haar. Althans, daar begon de wandeling mee.
Tot de zon even doorbrak door de wolken en het licht op 1 verloren roze bloemblaadje scheen, tussen alle andere ogenschijnlijk minder kleurrijke. En voor ik het wist, was ik herfstblaadjes aan het verzamelen. Terwijl ik blaadjes aan het rapen was, viel er van alles op een plek. Misschien ben ik van het type traag-van-begrip, maar ineens kon ik die gevallen blaadjes enorm waarderen, ik vond ze zelfs lief⊠Ik ben een zomerkind, een zonne-mens, een leeuw in hart en ziel, dus zodra de herfst begint, moet ik altijd echt even schakelen. Door de afgelopen jaren, waarin de natuur opnieuw een steeds belangrijkere rol is gaan spelen in mijn leven en mijn werk, was ik al wat âmilderâ geworden naar mijn minder favoriete seizoenen. Kon ik al beter inzien en voelen dat alle seizoenen hun waardevolle krachten bezitten en wanneer je je daar op af kunt stemmen, dan is het leven serieus anders.
En nu kon ik de herfst werkelijk voelen, en de bomen die zich van hun blad ontdoen, de gevallen bladeren⊠Het voelde zó fijn en mooi en kloppend. De gevallen bladeren die weer voedingsbodem worden voor het nieuwe. Maandenlang stond alles te bloeien en te groeien en te stralen, vol in hun kracht om leven te geven en door te geven. En nu laat de natuur weer los. En staan de bomen daar straks in alle rust, in hun naaktheid, de winter te doorstaan. Krachten te verzamelen voor een nieuw seizoen. Waarbij de bladeren die ze zelf hebben laten groeien en los hebben gelaten, de voeding geven en ruimte bieden voor iets nieuws.
En, om de Ă©Ă©n of andere reden, voelden de gevallen bladeren ineens als de maskers die we ons zelf voorhouden. Die onzichtbare maskers die we allemaal in meer of mindere mate met ons mee dragen en gepast â of ongepast â opzetten. Maskers om in dit leven, jouw leven, mijn leven soms te kunnen (over-) leven, te kunnen groeien, en verder te komen dan we dachten. Om ons te verbergen, groter of kleiner te maken, zelfverzekerder over te komen, te vervallen in een slachtofferrol, ... , het maakt eigenlijk niet uit welk doel ze dienen. We kennen ze wel, die maskers. Zonder die maskers kunnen we ons behoorlijk kaal voelen. Ik wel althans. Kaal. Naakt. Kwetsbaar. Raakbaar. Net als een boom zonder bladeren. Die ziet er ook âkaalâ uit. Maar die is niet naakt. En ook niet kwetsbaar. Een kale boom straalt rust en kracht uit. In mijn belevingâŠ
Maskers meten we onszelf meestal aan in onze jeugd en we nemen deze mee naar het volwassen leven. Daarbij vergeten we soms of vaak dat we die maskers nu â in deze volwassen fase van het leven â misschien wel helemaal niet meer nodig hebben. Want, we zijn gegroeid, we zijn volwassen geworden, (iets) minder kwetsbaar geworden, sterker geworteld en kunnen ook in ons naakte zijn misschien wel heel goed (over-) leven? Op het Levenswiel / Medicijnwiel staat het westen symbool voor de herfst, de periode van ons volwassen leven. Een periode waarin we oogsten wat we tot dan toe hebben geleerd/ervaren/gedaan in ons leven, daar op terug kunnen kijken zonder er van alles over te vinden en tegelijkertijd los kunnen laten wat we niet meer nodig hebben: maskers dus. IdeeĂ«n over onszelf. IdeeĂ«n over hoe âhetâ allemaal zou moeten/horen of hoe we het onszelf hebben aangeleerd. Vooral die maskers bleven hangen bij mij. Niet letterlijk, of misschien ook wel letterlijk, maar ineens wist ik wat we tijdens de Herfst Equinox te doen hebben; ons ontdoen van de maskers (of misschien, heel voorzichtig, 1 maskertje) die we niet meer nodig hebben. En kijken of we zonder die maskers de herfst in kunnen stappen op het Medicijnwiel. Gewoon, om te ervaren wat dat met ons doet, wat dat met jou doet.
Je bent welkom dus; zaterdag 22 september op Ă©Ă©n van de mooiste stukjes strand van Scheveningen. En als je tot zover hebt doorgelezen, dan vind ik dat sowieso al mega ontmaskerend. đ
Gisterochtend wandelde ik door de duinen naar huis. Zoals ik zo vele ochtenden doe. Ik wandelde vooral met â in gedachten â mijn bonusmoeder. Zij vierde gisteren haar geboortedag. Op 11 september. Een datum die sinds die ene 11 september ook een hele andere betekenis heeft gekregen. Maar, daar voelde ik eigenlijk weinig bij die dag. Het ging over haar. Althans, daar begon de wandeling mee.
Tot de zon even doorbrak door de wolken en het licht op 1 verloren roze bloemblaadje scheen, tussen alle andere ogenschijnlijk minder kleurrijke. En voor ik het wist, was ik herfstblaadjes aan het verzamelen. Terwijl ik blaadjes aan het rapen was, viel er van alles op een plek. Misschien ben ik van het type traag-van-begrip, maar ineens kon ik die gevallen blaadjes enorm waarderen, ik vond ze zelfs lief⊠Ik ben een zomerkind, een zonne-mens, een leeuw in hart en ziel, dus zodra de herfst begint, moet ik altijd echt even schakelen. Door de afgelopen jaren, waarin de natuur opnieuw een steeds belangrijkere rol is gaan spelen in mijn leven en mijn werk, was ik al wat âmilderâ geworden naar mijn minder favoriete seizoenen. Kon ik al beter inzien en voelen dat alle seizoenen hun waardevolle krachten bezitten en wanneer je je daar op af kunt stemmen, dan is het leven serieus anders.
En nu kon ik de herfst werkelijk voelen, en de bomen die zich van hun blad ontdoen, de gevallen bladeren⊠Het voelde zó fijn en mooi en kloppend. De gevallen bladeren die weer voedingsbodem worden voor het nieuwe. Maandenlang stond alles te bloeien en te groeien en te stralen, vol in hun kracht om leven te geven en door te geven. En nu laat de natuur weer los. En staan de bomen daar straks in alle rust, in hun naaktheid, de winter te doorstaan. Krachten te verzamelen voor een nieuw seizoen. Waarbij de bladeren die ze zelf hebben laten groeien en los hebben gelaten, de voeding geven en ruimte bieden voor iets nieuws.
En, om de Ă©Ă©n of andere reden, voelden de gevallen bladeren ineens als de maskers die we ons zelf voorhouden. Die onzichtbare maskers die we allemaal in meer of mindere mate met ons mee dragen en gepast â of ongepast â opzetten. Maskers om in dit leven, jouw leven, mijn leven soms te kunnen (over-) leven, te kunnen groeien, en verder te komen dan we dachten. Om ons te verbergen, groter of kleiner te maken, zelfverzekerder over te komen, te vervallen in een slachtofferrol, ... , het maakt eigenlijk niet uit welk doel ze dienen. We kennen ze wel, die maskers. Zonder die maskers kunnen we ons behoorlijk kaal voelen. Ik wel althans. Kaal. Naakt. Kwetsbaar. Raakbaar. Net als een boom zonder bladeren. Die ziet er ook âkaalâ uit. Maar die is niet naakt. En ook niet kwetsbaar. Een kale boom straalt rust en kracht uit. In mijn belevingâŠ
Maskers meten we onszelf meestal aan in onze jeugd en we nemen deze mee naar het volwassen leven. Daarbij vergeten we soms of vaak dat we die maskers nu â in deze volwassen fase van het leven â misschien wel helemaal niet meer nodig hebben. Want, we zijn gegroeid, we zijn volwassen geworden, (iets) minder kwetsbaar geworden, sterker geworteld en kunnen ook in ons naakte zijn misschien wel heel goed (over-) leven? Op het Levenswiel / Medicijnwiel staat het westen symbool voor de herfst, de periode van ons volwassen leven. Een periode waarin we oogsten wat we tot dan toe hebben geleerd/ervaren/gedaan in ons leven, daar op terug kunnen kijken zonder er van alles over te vinden en tegelijkertijd los kunnen laten wat we niet meer nodig hebben: maskers dus. IdeeĂ«n over onszelf. IdeeĂ«n over hoe âhetâ allemaal zou moeten/horen of hoe we het onszelf hebben aangeleerd. Vooral die maskers bleven hangen bij mij. Niet letterlijk, of misschien ook wel letterlijk, maar ineens wist ik wat we tijdens de Herfst Equinox te doen hebben; ons ontdoen van de maskers (of misschien, heel voorzichtig, 1 maskertje) die we niet meer nodig hebben. En kijken of we zonder die maskers de herfst in kunnen stappen op het Medicijnwiel. Gewoon, om te ervaren wat dat met ons doet, wat dat met jou doet.
Je bent welkom dus; zaterdag 22 september op Ă©Ă©n van de mooiste stukjes strand van Scheveningen. En als je tot zover hebt doorgelezen, dan vind ik dat sowieso al mega ontmaskerend. đ