Het wordt nooit meer zoals het was. Met die gedachte werd ik vanochtend heel helder wakker. Het wordt écht nooit meer zoals het was. We gaan nergens naar ‘terug’. Nooit meer. Niet naar het oude ‘normaal’, en ook zeker niet naar het oude ab-normaal.
Het was al niet ‘normaal’... En normaal is – volgens mij – überhaupt niet waar of wat je per se wil Zijn. Het is geen doel. Het is geen streven. En al zeker geen ideaal… Althans, dat is mijn idee…
En we gaan nooit meer terug.
Is dat erg?
Ik denk het niet. Ik weet van niet. Het is wel veel…
Want dat stuk tussen ‘oud’ en ‘nieuw’ kan best voelen als een groot gapend zwart (?) gat? Nee, het gat is niet zwart. Zo kan het lijken. Omdat we het nog niet weten. Ik weet het nog niet. Er zijn doorkijkjes naar hoe het wel (weer) mag en kan zijn. En het voelt nog een beetje (behoorlijk) mistig.
En we gaan niet meer terug naar hoe het was. Dat stuk mag gaan. Het mag sterven. Het mag dood. Of het is misschien al overleden. Ook al houden ‘we’ er nog graag aan vast. Net zoals wanneer er een dierbare overlijd. Ook dan heeft het tijd nodig, voordat je echt iemand kan laten ‘gaan’.
Bij de dood hoort Rouw. Rauwe doorvoelde Rouw. Verdriet. En zoals ik rouw heb ervaren, is er eerst een vorm van ongeloof. De Leegte. Het grote gemis. Verdriet. Nog wat meer verdriet. En ook blijdschap en intens geluk. Om wat er wel was. Tussen jou, tussen mij en die dierbare. De mooie momenten. De diepe gevoelens van liefde. En als die liefde er niet was, of niet leek te zijn, kan er ook veel boosheid naar boven komen. Alsnog. Ook boosheid van gemis. Waarom ben je nu weg? Waarom? Ik was er nog niet aan toe om zonder jou te Zijn… En binnen dat grote gemis en verdriet, vind je altijd mooie mensen met wie je het verdriet kunt delen. Soms uit heel onverwachte hoeken komen de mooiste mensen op je pad. En blijk je daar een band mee te hebben waar je je eigenlijk nog niet bewust van was.
Rouw brengt mensen bij elkaar.
Ik denk dat het tijd is om te rouwen. Oprecht te rouwen. Bewust te rouwen. Rouwen om dat was nooit meer terug komt: het leven zoals we dat dachten te kennen…
Rouwen in Stilte. En voelen wat echt mag gaan. Zodat we dát niet meenemen naar het Nieuwe, of, zoals ik het zie: het Ware.
~
©Nanna Nicole – Medizijnsvrouw