šOktober is begonnen en het is herfst. Duidelijk herfst. Ik liep te mijmeren over een nieuwe āactiviteitā die ik aan het uitwerken ben. Een terugkerende medicijn-wandeling rond de nieuwe maan. Wandelen is mijn medicijn. Al heel lang. Al voordat ik het wist. Wandelen is sowieso gezond. Gewoon de frisse buitenlucht inademen is al heerlijk en kan ook helemaal genoeg zijn. Maar wandelen met een intentie is puur medicijn. Wanneer je je open kunt stellen voor wat de natuur je te vertellen heeft, vind je antwoorden op vragen, oplossingen voor āproblemenā, rust waar onrust is, helderheid waar het troebel is, en vooral vind je (ik) vaak een diep weten dat alles zijn of haar eigen tijd heeft. Want als niet-zo-geduldig persoon vergeet ik dat laatste regelmatigā¦
šæ Daarnaast realiseerde ik mij ook enorm wat een mega lucky woman ik ben dat ik deze wandelingetjes kan maken. Van school naar huis. Van huis naar school. Door Ć©Ć©n van de mooiste natuurgebieden van Den Haag. Soms met een omweg. Soms gewoon de kortste weg. Weer of geen weer. En altijd, ja, echt al-tijd, is het fijn. No matter what.
š Een tak op mijn pad trok vandaag mijn aandacht en maakte dat ik stopte. De tak vertelde mij dat het tijd is om in iets nieuws te stappen, een ander pad te nemen, een andere route in mijzelf? Ik heb mijzelf het afgelopen jaar (misschien wel jaren), vastgedraaid in een bepaald denk-en-vinden-van-patroon geloof ik. Mijzelf niet zo passend voelende in mijn ānieuweā leven waar wij als ouders niet meer samen in een huis leven. Een nieuw leven met als gevolg dat de dagelijkse zorg voor die 2 knapsten (nog) meer bij mij ligt. Ik kon en kan mij afgesneden kan voelen van mijn vrijheid. En daarnaast kan ik de druk om mijn eigen onafhankelijkheid weer te vergroten als zwaar ervaren. En, al die dingen zijn er ook; de verantwoording qua zorg, het gemis van een bepaalde vrijheid, en het verlangen naar grotere (financiĆ«le) onafhankelijkheid. Het is er.
š§āāļø En, het is tijd voor een nieuwe wending aan dit verhaal. Het hoofdstuk van een bepaalde overgave en genieten van. En vooral van ontvangen: werkelijk kunnen en durven ontvangen. Vanaf moment 1 dat ik wist in verwachting te zijn van mijn dochter, heb ik voor haar gekozen. En voelde ik vanuit mijn oer-alles dat ik er voor haar moest zijn. En heb ik, net als menig moeder, en vader, veel geparkeerd uit het oude leven om dit nieuwe leven te kunnen geven wat ik nodig achtte. In de 12 jaren die volgden, met nog een tweede knapste er bij, heb ik langzaamaan (door verschillende oorzaken en omstandigheden) mijn āzelfstandigheidā uit handen gegeven om te kunnen zorgen voor die 2. En dat heeft altijd altijd geknaagd. Ik ben er gewoon echt niet zo goed in: afhankelijk zijnā¦ Dat geeft allemaal rare verdraaiingen in mijn systeem. Mijn systeem dat zegt zelfstandig te willen (moeten) zijn, al zo lang dat ik mij dat kan herinneren. Ik ben nu eenmaal van de generatie: āEen slimme meid is op de toekomst voorbereidā¦ā Slim dacht ik te zijn. Voorbereid allerminst.
š Nadat mijn grote gevleugelde trouwe vriend gestaag langs kwam vliegen, nam ik al wandelend letterlijk een ander pad. Een pad wat ik natuurlijk wel ken, maar wat ik al hele lange tijd oversla. Nu niet. En terwijl ik een zijweggetje insloeg van dit pad, stond ik oog in oog met een beginnende regenboog. Ik nam de tijd om er even bij te gaan zitten. De warmte van de zon in mijn rug, de herfstwind door mijn haren. En ik zag de regenboog groeien. Totdat deze volledig was. Ze werd zelfs een dubbele regenboog. Het licht en het donker kwamen samen in de kleuren van de regenboog. De regenboog vormde de verbinding tussen die twee. Het begon te regenen. Natuurlijk. Zonder regen, geen boog. Ik stond op en liep verder, en ik zag wat ik volgens mij nog nooit eerder heb gezien: het begin van de regenboog, in het veld. Total touch down. Er stond geen pot met goud. Maar dit soort ochtenden zijn wel goud waard en belichamen wat mij betreft pure vrijheid. En dat is wat deze ochtend mij uiteindelijk vertelde: geniet, ontvang, all will be fine, vrijheid is een idee. En uiteindelijk is alles maar een illusie en vooral wat je er zelf van kan maken. Terwijl de regen overging in een korte, maar krachtige stortbui, verdween de regenboog. Alles is tijdelijk: licht, donker en alle kleuren van de regenboog er tusseninā¦
šæ Daarnaast realiseerde ik mij ook enorm wat een mega lucky woman ik ben dat ik deze wandelingetjes kan maken. Van school naar huis. Van huis naar school. Door Ć©Ć©n van de mooiste natuurgebieden van Den Haag. Soms met een omweg. Soms gewoon de kortste weg. Weer of geen weer. En altijd, ja, echt al-tijd, is het fijn. No matter what.
š Een tak op mijn pad trok vandaag mijn aandacht en maakte dat ik stopte. De tak vertelde mij dat het tijd is om in iets nieuws te stappen, een ander pad te nemen, een andere route in mijzelf? Ik heb mijzelf het afgelopen jaar (misschien wel jaren), vastgedraaid in een bepaald denk-en-vinden-van-patroon geloof ik. Mijzelf niet zo passend voelende in mijn ānieuweā leven waar wij als ouders niet meer samen in een huis leven. Een nieuw leven met als gevolg dat de dagelijkse zorg voor die 2 knapsten (nog) meer bij mij ligt. Ik kon en kan mij afgesneden kan voelen van mijn vrijheid. En daarnaast kan ik de druk om mijn eigen onafhankelijkheid weer te vergroten als zwaar ervaren. En, al die dingen zijn er ook; de verantwoording qua zorg, het gemis van een bepaalde vrijheid, en het verlangen naar grotere (financiĆ«le) onafhankelijkheid. Het is er.
š§āāļø En, het is tijd voor een nieuwe wending aan dit verhaal. Het hoofdstuk van een bepaalde overgave en genieten van. En vooral van ontvangen: werkelijk kunnen en durven ontvangen. Vanaf moment 1 dat ik wist in verwachting te zijn van mijn dochter, heb ik voor haar gekozen. En voelde ik vanuit mijn oer-alles dat ik er voor haar moest zijn. En heb ik, net als menig moeder, en vader, veel geparkeerd uit het oude leven om dit nieuwe leven te kunnen geven wat ik nodig achtte. In de 12 jaren die volgden, met nog een tweede knapste er bij, heb ik langzaamaan (door verschillende oorzaken en omstandigheden) mijn āzelfstandigheidā uit handen gegeven om te kunnen zorgen voor die 2. En dat heeft altijd altijd geknaagd. Ik ben er gewoon echt niet zo goed in: afhankelijk zijnā¦ Dat geeft allemaal rare verdraaiingen in mijn systeem. Mijn systeem dat zegt zelfstandig te willen (moeten) zijn, al zo lang dat ik mij dat kan herinneren. Ik ben nu eenmaal van de generatie: āEen slimme meid is op de toekomst voorbereidā¦ā Slim dacht ik te zijn. Voorbereid allerminst.
š Nadat mijn grote gevleugelde trouwe vriend gestaag langs kwam vliegen, nam ik al wandelend letterlijk een ander pad. Een pad wat ik natuurlijk wel ken, maar wat ik al hele lange tijd oversla. Nu niet. En terwijl ik een zijweggetje insloeg van dit pad, stond ik oog in oog met een beginnende regenboog. Ik nam de tijd om er even bij te gaan zitten. De warmte van de zon in mijn rug, de herfstwind door mijn haren. En ik zag de regenboog groeien. Totdat deze volledig was. Ze werd zelfs een dubbele regenboog. Het licht en het donker kwamen samen in de kleuren van de regenboog. De regenboog vormde de verbinding tussen die twee. Het begon te regenen. Natuurlijk. Zonder regen, geen boog. Ik stond op en liep verder, en ik zag wat ik volgens mij nog nooit eerder heb gezien: het begin van de regenboog, in het veld. Total touch down. Er stond geen pot met goud. Maar dit soort ochtenden zijn wel goud waard en belichamen wat mij betreft pure vrijheid. En dat is wat deze ochtend mij uiteindelijk vertelde: geniet, ontvang, all will be fine, vrijheid is een idee. En uiteindelijk is alles maar een illusie en vooral wat je er zelf van kan maken. Terwijl de regen overging in een korte, maar krachtige stortbui, verdween de regenboog. Alles is tijdelijk: licht, donker en alle kleuren van de regenboog er tusseninā¦