Eigenlijk had ik mij zeer ernstig voorgenomen om na 3 jaar intensief studeren even géén trainingen of opleidingen te doen. Totdat ik bij Loes Koot kwam om naar mijn relatie te kijken. En daar kwam de training Systemic Healing onder mijn aandacht die Loes zelf geeft, en ik voelde dat ik daar moest zijn… Goede voornemens overboord. Mijn reis ging verder.
Tijdens mijn trainingen binnen het sjamanisme, was mij al duidelijk geworden dat er een heel mooi direct voelend en zuiver universeel veld is van energie. Dat veld is overal om ons heen, in ons, in de ander, in jezelf. Dat veld van energie is feilloos en zo ongelooflijk puur en vol kennis en wetenschap. Geen wetenschappelijke wetenschap, maar zuivere zielenwetenschap. Al is dit veld ook wetenschappelijk bewezen by the way.
En, ook al leek deze training ‘vriendelijker’, minder rauw, dan de trainingen binnen het sjamanisme (het was ook vriendelijker, zachter is misschien het betere woord, vrouwelijker), ondertussen werd het proces dat al wakker was in mij, nog veel en veel dieper aangeraakt. Zonder dat ik het doorhad eigenlijk, want in mijn eigen leven gebeurde ondertussen ook zó ontzettend veel.
Het resultaat van deze systemische reis is dat ik nu durf te geloven in mijn kracht, en dat ik kan voelen dat ik werkelijk zeer goed aangesloten ben op het ‘veld’. Dat ik dat eigenlijk altijd al was. Alleen, daar was geen ruimte voor. En het was vooral ook ‘eng’ dingen weten of zien, die – soms pas jaren later – inderdaad blijken te kloppen. En ik heb heel lang gedacht dat ik toch wel een beetje ‘gek’ was. En om het ‘makkelijker’ te maken heb ik mijzelf op een goed moment in mijn leven van deze kennis afgesloten, of in ieder geval ergens geparkeerd. Ik denk dat ik nog heel jong was. Een jaar of vier. Want, het was nutteloos? Ik werd er vooral alleen maar verdrietig van. Ik begreep de wereld niet. Of zij mij niet? Zo leek het en zo lijkt het heel soms nog steeds. Maar dat verdriet zat (en zit) hem er waarschijnlijk ook in dat ik er geen gebruik van kon maken, van dat deel van mij. Dat het er niet mocht of kon zijn. Het afgesloten zijn van die energie, die kracht, die on-mogelijkheid om er wat mee te doen, en mij vooral aan te passen aan wat ik dacht dat de maatschappij van mij verlangde; dat maak(te) mij verdrietig, afgesloten van mijn ware zelf en ont-kracht.
Binnen dit werk kan ik (eindelijk) weer gebruik maken van deze kracht op een zachte manier. Dat verstand, dat zorgt dat ik gewoon netjes op de rit blijf in het dagelijkse leven. Maar, mijn hartenkracht en mijn zielskracht, die kan ik binnen dit werk inzetten. Het is prachtig om te doen.
Tijdens mijn trainingen binnen het sjamanisme, was mij al duidelijk geworden dat er een heel mooi direct voelend en zuiver universeel veld is van energie. Dat veld is overal om ons heen, in ons, in de ander, in jezelf. Dat veld van energie is feilloos en zo ongelooflijk puur en vol kennis en wetenschap. Geen wetenschappelijke wetenschap, maar zuivere zielenwetenschap. Al is dit veld ook wetenschappelijk bewezen by the way.
En, ook al leek deze training ‘vriendelijker’, minder rauw, dan de trainingen binnen het sjamanisme (het was ook vriendelijker, zachter is misschien het betere woord, vrouwelijker), ondertussen werd het proces dat al wakker was in mij, nog veel en veel dieper aangeraakt. Zonder dat ik het doorhad eigenlijk, want in mijn eigen leven gebeurde ondertussen ook zó ontzettend veel.
Het resultaat van deze systemische reis is dat ik nu durf te geloven in mijn kracht, en dat ik kan voelen dat ik werkelijk zeer goed aangesloten ben op het ‘veld’. Dat ik dat eigenlijk altijd al was. Alleen, daar was geen ruimte voor. En het was vooral ook ‘eng’ dingen weten of zien, die – soms pas jaren later – inderdaad blijken te kloppen. En ik heb heel lang gedacht dat ik toch wel een beetje ‘gek’ was. En om het ‘makkelijker’ te maken heb ik mijzelf op een goed moment in mijn leven van deze kennis afgesloten, of in ieder geval ergens geparkeerd. Ik denk dat ik nog heel jong was. Een jaar of vier. Want, het was nutteloos? Ik werd er vooral alleen maar verdrietig van. Ik begreep de wereld niet. Of zij mij niet? Zo leek het en zo lijkt het heel soms nog steeds. Maar dat verdriet zat (en zit) hem er waarschijnlijk ook in dat ik er geen gebruik van kon maken, van dat deel van mij. Dat het er niet mocht of kon zijn. Het afgesloten zijn van die energie, die kracht, die on-mogelijkheid om er wat mee te doen, en mij vooral aan te passen aan wat ik dacht dat de maatschappij van mij verlangde; dat maak(te) mij verdrietig, afgesloten van mijn ware zelf en ont-kracht.
Binnen dit werk kan ik (eindelijk) weer gebruik maken van deze kracht op een zachte manier. Dat verstand, dat zorgt dat ik gewoon netjes op de rit blijf in het dagelijkse leven. Maar, mijn hartenkracht en mijn zielskracht, die kan ik binnen dit werk inzetten. Het is prachtig om te doen.