In het jaar dat mijn vader overleed, 2014, begon mijn reis binnen het sjamanisme werkelijk. Onbewust zat deze roep al veel eerder in mijn systeem, maar dat realiseerde ik mij pas veel later. Het begon met een foldertje over sjamanisme dat ik vond in mijn al jarenlange favoriete winkeltje in Den Haag: Hopi Navajo. Het foldertje deed per direct mijn hart sneller kloppen, inclusief zo’n gevoel in je buik. Je zou het bijna verliefdheid kunnen noemen. De jaartraining Sjamanisme trok heel erg hard aan mijn systeem. En, op dat moment vond ik dat ik dát echt-niet-zomaar-kon-gaan-doen. Ik zou dat jaar ook al gaan beginnen aan mijn meer ‘serieuze’ opleiding Orthomoleculaire Geneeskunde, en dan kon ik toch niet zomaar zo’n ‘vage’ training gaan doen? Dat was niet zo verstandig. Dat verstand sprak toen nog harder dan hart. Maar loslaten kon ik het niet. En dus gaf ik mij toch op voor ‘dan-maar-alleen’ een basiscursus van een paar avonden. Als tegenhanger van die serieuze opleiding. Als voeding voor mijn ziel. Nog niet wetende hoeveel impact deze korte cursus zou gaan krijgen op mijn leven.
zielsniveau. Vanaf de eerste trancereis die ik maakte, werd er heel veel duidelijk. Of eigenlijk was er helemaal niks meer duidelijk. Het was vanalles en het was vooral veel. Het was herkenning, het was een niet-weten, een al-weten, het was intens, het was oud verdriet, het was chaos, het was prachtig, het was léven, het raakte mijn hart, letterlijk, want het deed ook pijn. Ik wist; hier gebeurt iets van betekenis. Hier gebeurt iets dat werkelijk iets met mij doet. Op zielsniveau. Hier gebeurt iets wat mij kan brengen waar ik moet zijn; bij mijn essentie, hetgeen waarom ik hier op deze aarde ben, bij mijn natuurlijke zijn. Een tweede basiscursus volgde na de eerste, want ik was – en ben – nog lang niet uitgekeken en uitgeleerd op deze reis. Een heerlijke zomerweek in Frankrijk volgde, een prachtige, bijna magische, intense jaartraining volgde en als kersje op de slagroomtaart; een allesomvattende Vision Quest. Ik heb mijzelf in het diepe gegooid, zogezegd binnenstebuiten laten keren, ontzettend veel ervaren en gevoeld. Een enorm proces waar ik ongelooflijk dankbaar voor ben. Dat wil niet zeggen dat ik ‘er-nu-dan-ben’, met alle trainingen, ervaringen, inzichten en diploma’s op zak. Zo, klaar. Nee, zo simpel is het niet. En, ik ben wel gaan voelen wie ik bén, met een hart dat steeds vaker open staat en vertrouwen voor alles wat er is en nog gaat komen.
delen. Deze prachtige oer-oude kennis en ervaringen deel ik graag met anderen, op mijn manier Ik neem je graag, in welke vorm dan ook, een stukje mee op jouw reis om (opnieuw) in verbinding te komen met jouw natuur, zodat je weer kunt gaan voelen waarom je hier bent gekomen, waar je staat in jouw leven en wat je te doen hebt. Om helderheid te krijgen waar jouw kracht ligt en waar jouw hart sneller van gaat kloppen. Of, althans, dat is mijn intentie. Uiteindelijk doe je het natuurlijk zelf. Het is niet altijd de makkelijkste weg, en in mijn beleving wel een prachtige weg. Een waarachtige weg.
zielsniveau. Vanaf de eerste trancereis die ik maakte, werd er heel veel duidelijk. Of eigenlijk was er helemaal niks meer duidelijk. Het was vanalles en het was vooral veel. Het was herkenning, het was een niet-weten, een al-weten, het was intens, het was oud verdriet, het was chaos, het was prachtig, het was léven, het raakte mijn hart, letterlijk, want het deed ook pijn. Ik wist; hier gebeurt iets van betekenis. Hier gebeurt iets dat werkelijk iets met mij doet. Op zielsniveau. Hier gebeurt iets wat mij kan brengen waar ik moet zijn; bij mijn essentie, hetgeen waarom ik hier op deze aarde ben, bij mijn natuurlijke zijn. Een tweede basiscursus volgde na de eerste, want ik was – en ben – nog lang niet uitgekeken en uitgeleerd op deze reis. Een heerlijke zomerweek in Frankrijk volgde, een prachtige, bijna magische, intense jaartraining volgde en als kersje op de slagroomtaart; een allesomvattende Vision Quest. Ik heb mijzelf in het diepe gegooid, zogezegd binnenstebuiten laten keren, ontzettend veel ervaren en gevoeld. Een enorm proces waar ik ongelooflijk dankbaar voor ben. Dat wil niet zeggen dat ik ‘er-nu-dan-ben’, met alle trainingen, ervaringen, inzichten en diploma’s op zak. Zo, klaar. Nee, zo simpel is het niet. En, ik ben wel gaan voelen wie ik bén, met een hart dat steeds vaker open staat en vertrouwen voor alles wat er is en nog gaat komen.
delen. Deze prachtige oer-oude kennis en ervaringen deel ik graag met anderen, op mijn manier Ik neem je graag, in welke vorm dan ook, een stukje mee op jouw reis om (opnieuw) in verbinding te komen met jouw natuur, zodat je weer kunt gaan voelen waarom je hier bent gekomen, waar je staat in jouw leven en wat je te doen hebt. Om helderheid te krijgen waar jouw kracht ligt en waar jouw hart sneller van gaat kloppen. Of, althans, dat is mijn intentie. Uiteindelijk doe je het natuurlijk zelf. Het is niet altijd de makkelijkste weg, en in mijn beleving wel een prachtige weg. Een waarachtige weg.