<<< terug .
Deze versie is iets langer. Ok, veel langer. Voor als je er zin in hebt. Ik geloof dat het goed is om een idee te hebben wie je voor je hebt zitten wanneer je bij mij langs wilt komen voor consult. Wanneer je bij mij op consult komt, zul je mij ook het een en ander over jezelf vertellen. Wel zo fair wanneer je ook weet waar ik vandaan om en waarom ik deze weg heb gekozen. Of, hoe deze weg mij heeft gekozen.
Voordat ik ben wie ik nu ben en doe wat ik nu doe, heb ik lange tijd niet geleefd in verbinding met mijn natuur. Met alle gevolgen van dien. En waardoor ik nu op veel gebieden ervaringsdeskundig mag zijn. Om te beginnen had ik al veel haast om op deze wereld te komen. Twee maanden te vroeg verliet ik mijn moeders buik en toen is het overleven op wilskracht al begonnen denk ik. Ze gaven mij de eerste dagen niet veel kans om te blijven leven. En ik ben er nog steeds. Ik ben opgegroeid in een gezin waar met liefde voor mij is gezorgd, en waar ik mij vaak niet begrepen voelde. Al op de lagere school, waar ik ook echt veel plezier heb gehad, vroeg ik mij af wat ik daar nou eigenlijk deed? Snapte niet zo goed waarom ik moest leren wat we daar leerden. Ik zag het leven vaak een groot toneelstuk van wat ik om mij heen beleefde en voelde en zag. Buiten spelen deed ik het liefst.
Vanaf mijn 10e/11e begon ik aan een veeleisende – en slecht begeleidde – topsportcarrière die tot na mijn pubertijd duurde en waar ik fysiek en mentaal behoorlijk kapot uit ben gekomen. Vele ervaringen, medailles en bekers rijker, en behoorlijk wat illusies armer. Daarna volgde een studieperiode met – natuurlijk – te weinig slaap, een periode van drugsgebruik (vluchtgedrag, maar ook mijzelf opnieuw ontdekken en grenzen verleggen), te veel verkeerd & ongezond eten, en toch cum laude afgestudeerd. Die wilskracht was ook hier voor mij aan het werk.
Mijn eerste en enige echte baan bij een internetbedrijf heb ik negen maanden volgehouden. Ik voelde al snel dat dat niet de bedoeling kon zijn van het leven. Vijf dagen in de week op en neer van Den Haag naar Amsterdam om werk te doen wat ik in mijn ogen ook in een dag of twee kon doen, maarja, dat laatste was niet mogelijk. De mogelijkheid kwam voorbij om teksten te gaan schrijven en te redigeren. Ik dacht; als iemand anders dat kan, dan kan ik dat ook. Dus ben ik op mijn 25e als freelancer aan het werk gegaan. Het stukje ‘free’ sprak mij hier in wel aan. Binnen dit bestaan heb ik vele verschillende soorten werk gedaan: tekstschrijven, redigeren, hoofdredactie, fotograferen, lesgeven aan kinderen, commerciële communicatie-opdrachten, ... Niet altijd de meest makkelijke weg om je geld te verdienen. Het vergt zelf-discipline, heel veel zelf-discipline op alle vlakken. Tegelijkertijd gaf het mij oneindige vrijheid en heel veel uren die ik gewoon buiten kon spenderen. Aan het strand. In de duinen. In de zee. Zwemmend. Surfend. Skatend. Wandelend. Alles zo veel mogelijk in mijn eigen tempo. Behalve wanneer er deadlines waren. En die waren er eigenlijk ook altijd.
Ik deed dus echt wel mijn best en zorgde zo goed en zo kwaad als ik kon voor mezelf. Ik kookte voor mijzelf, at mijn fruit, mijn groenten. Tegelijkertijd luisterde ik vaak slecht naar wat mijn lichaam, en vooral ook mijn hart, mijn ziel, mijn onderbuikgevoel te vertellen hadden. Het was normaal geworden om altijd met pijn te leven sinds mijn topsportcarrière, en ik dacht ook dat het redelijk normaal was om altijd maar moe-moe-moe te zijn… De yogalessen die ik was gaan volgen, gaven al veel verlichting en begrip voor mijn lijf. En ik voelde ook dat het niet genoeg was. Op advies van mijn huisarts ging ik naar een haptonoom. In eerste instantie voor mijn fysieke pijnklachten. En ook in mijn hoofd liep het niet altijd even soepel. Het gaf mij een hoop inzichten, en de sessies kostten mij ook altijd een bak met energie. En dat was mevrouw de haptonoom ook opgevallen. Ze gaf mij de tip om bij een orthomoleculair arts langs te gaan. Ze had goede ervaringen met deze man en dacht dat hij mij wel kon helpen om beter in mijn energie te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Deze arts werkte met levend bloed analyse. Op dat moment ging er een wereld voor mij open. Het zien van mijn eigen bloed, ik-weet-niet-hoeveel-keren uitvergroot: het was precies hoe ik mij voelde… Moe. Sloom. Traag. Nog moeier. Onder zijn begeleiding ging het binnen een half jaar een stuk beter met mij. Ik voelde mij ‘wakker’ worden, weer landen op deze aarde.
Wat in de jaren volgden waren niet-altijd-zo-handige keuzes in de liefde met als dieptepunt een per-ongeluk-zwangerschap welke ik af heb laten breken. Een blijvend litteken. Mijn ouders gingen scheiden. Ook dat verliep niet geheel vlekkeloos (welke scheiding doet dat wel?) en heeft impact gehad op mijn zijn. Ik ging veel op reis. Dat was heerlijk. Midden-Amerika heeft een stukje van mijn hart gestolen. En, wat er ook gebeurde; gelukkig woonde (en woon ik nog steeds) ik heel dicht bij de zee, het strand, de duinen en daar vond – en vind – ik altijd mijzelf weer terug tijdens eindeloze wandelingen. Liefst heel vroeg in de ochtend, of bij zonsondergang nog een duik in de zee.
Toen stond daar toch ineens de liefde-van-mijn-leven-waar-ik-al-zeven-jaar-heimelijk-op-verliefd-was voor de deur. Binnen 2 dagen woonden we samen. Op mijn 30e verjaardag was duidelijk dat er een kindje in mij groeide. She was and still is my best birth-day-present ever! Helaas was mijn eerste bevalling bijna ook mijn laatste… Op het nippertje heb ik het gehaald en kon ik toch een moeder zijn voor mijn dochtertje. En dat was geen makkelijke start. Bijna overlijden, en dan de zorg voor je baby’tje; dat is veel. Helemaal wanneer dat kleine nieuwe mensje in het ziekenhuis ziek wordt en ook opgenomen wordt. Ik moest daarna zelf weer opnieuw leren leven, en mijn dochtertje een leven geven. Dat herstel en proces duurde lang. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, ben ik nooit meer geworden wie ik was. Mijn dochter is nu 11.
Met de geboorte van mijn dochter, gingen mijn ogen nog een stukje verder open. Dat ik nu verantwoordelijk was voor het wel-zijn van dit kleine mensje: wauw! Dat is nogal wat. Althans, zo voelde ik dat en ik ervaar dat nog steeds zo. Dan staat er binnen no-time staat een dame van het consultatiebureau in je woonkamer en overhandigt je tussen de luiers en commerciële proefpakketjes door een foldertje over het vaccineren van je kindje. En ik kon alleen maar denken; hóe kan ik in vredesnaam dit kleine mensje dat 9 maanden in mijn buik heeft gegroeid, waar ik 9 maanden lang al zoooo goed voor heb getracht te zorgen door geen alcohol te drinken, goed te eten, die rauw-melkse-kaas te laten staan (wat overigens echt onzin is), en die andere adviezen ter harte heb genomen: hóe kun je dan verwachten dat ik dit kleine mensenmeisje in laat spuiten met stoffen waar ik de naam niet eens van uit kan spreken? Ik heb haar net gezond en wel weer meegekregen uit het ziekenhuis? Nee, dat kon mijn moederhart niet vatten. En dus ging ik op onderzoek uit en ben ik dit tot het uiterste gaan uitzoeken. En toen ging mijn moederhart nóg harder kloppen… Van opwinding, in de verkeerde zin van het woord. Alles wat ik toen kon vinden heb ik gelezen, gekeken, doorvoeld. En de enige conclusie die ik voor mezelf kon trekken; dit wil ik niet voor mijn kind. Hoe kon het zo zijn dat het inspuiten van ziektekiemen op een zeer onnatuurlijke wijze de gezondheid van dit kleine mensje ten goede zou komen? Nee, dat ging er bij mij niet in. En dus ging ook die naald niet in de arm van mijn kindje. Overigens wil ik hier wel vanuit de grond van mijn hart benadrukken dat ik iedere keuze die je als ouder maakt volledig respecteer. Ook wanneer je besluit om wel te vaccineren. Het is niet aan mij om hier een oordeel over te hebben naar jou, als ouder. Dit is mijn proces.
Maar, ik dwaal af. Dat gaat soms vanzelf, zeker wanneer het om zaken van het hart gaat…
Na een periode van vooral zorgen voor mijn kindje en mijzelf, kon ik mijn werk en leven weer oppakken (die wilskracht kan echt handig zijn) met alle aspecten die iedere nieuwbakken ouder tegenkomt: de combinatie werk / gezin / jezelf / de ander. Ik vond dat ik het allemaal weer gewoon moest kunnen. En dat lukte ook aardig. En steeds beter. Het werk stroomde naar mij toe. Ik kon de héle wereld weer aan, vond ik, dacht ik. Met als resultaat; totale uitputting op mijn 35e terwijl ik in verwachting was van mijn heel erg gewenste 2e kindje, het jongetje dat nog ‘in de lucht hing’ en bij ons geboren moest worden. Een zwangerschap die leidde tot een dikke díkke vette burn out dus. Natuurlijk was het niet alleen de zwangerschap. Het waren ook alle emoties van de eerste bevalling die in alle vrijheid weer naar boven kwamen, het was ook het harde werken om een spaarpot te maken zodat ik het eerste jaar na de geboorte niet zou hoeven werken (voor- en nadeel van het ZZP zijn…), het was ook het jaar dat we toch nog even gingen trouwen, en het jaar dat er nog een kamertje aan het huis gebouwd ging worden. En ohja, die bekkeninstabiliteit was ook nog niet over. Elke stap die ik zette, deed pijn. Ik had nog de hoop dat het na de geboorte van mijn zoontje als vanzelf beter zou gaan. De realiteit bleek een stuk weerbarstiger. Niet zo raar wanneer je nieuwe prachtbaby van top tot teen onder het eczeem zit, en elke nacht een paar keer wakker blijft worden, tot zijn vierde jaar heeft hij dit volgehouden. Toen mijn zoontje ongeveer een half jaar was, kwam het moment dat ik het leven eigenlijk niet meer aankon en zo kapot was, dat ik niet meer wilde… Gewoon niet. Gelukkig waren er nu 2 kinderen die mijn zorg nodig hadden. Voor hun wilde ik blijven. En gelukkig wíst ik diep van binnen dat ík het niet was die zich zo voelde. Ik had eigenlijk heel veel zin in heel veel dingen, alleen, mijn lijf had daar een andere gedachten bij… Dat lijf was op en communiceerde op een vreemde manier met mij. Mijn lijf zei; het is klaar. Mijn hoofd zei: maar, ik ben nog niet klaar! En gelukkig had ik nog steeds het verstand om mij te verdiepen in de anti-depressiva die mij werd geadviseerd (hulde aan de wilskracht!) en ben ik daar niet aan begonnen. Met de hulp van een natuurarts, en een vrouwencoach, en nog een arts, gespecialiseerd in het hormonale stelsel, ben ik er weer uit gekomen. Wederom een enorm leerzame periode.
En daar was de ziekte van mijn vader. Zomaar ‘uit het niets’ bleek hij beenmergkanker te hebben. In korte tijd was hij er heel slecht aan toe. En nadat ze hem uit de grootste gevarenzone hebben gered (dank, reguliere geneeskunde!) heeft hij nog vijf jaar verder geleefd. Deze confrontatie met de ziekte die tegenwoordig zoveel mensen aanraakt, maakte wederom iets in mij wakker. Het grote gevoel dat het niet klopt. Het klopt niet hoe wij met onszelf omgaan. Niet alleen onszelf, maar ook onze omgeving. Door wederom heel veel te lezen en te onderzoeken, nu over wat kanker is of zou kunnen zijn, werd mijn motivatie om mensen te helpen hun wel-zijn te hervinden groter en groter. Ik besloot het roer om te gooien. Aangezien mijn eigen lichaam mij al zeer nadrukkelijk had verteld dat ik niet meer terug kon naar hoe het was, en ik steeds een beter inzicht had in hoe het ook anders kan, ben ik weer gaan studeren. Enerzijds was daar de studie Orthomoleculaire Geneeskunde; de weg van kennis en kunde. Anderzijds was daar het pad van het sjamanisme dat riep en wat ik tegelijkertijd ben ingeslagen; de weg naar het hart, en de ziel. De drie jaren die ik heb gestudeerd waren intensief en soms leek het er op dat ik – wederom – te veel hooi op mijn vork had geprikt. Gelukkig herken ik die signalen steeds beter, en maak ik (meestal) op tijd een pas op de plaats om te voelen wat ik nodig heb. Met alle (zelf-) kennis die ik rijker ben, blijft het goed zorgen voor mijzelf elke dag wel een beetje een avontuur. Als zeer hoogsensitieve vrouw, in deze tijd van eindeloze prikkels & verleidingen, met de zorg voor een gezin met 2 jonge kinderen, relatie, werk, studie en een heerlijk actieve mind vol plannen & ideeën; het is een uitdaging om te blijven luisteren naar wat ík nodig heb, naar mijn eigen natuur, zodat ik met voldoende energie mijn dagen kan léven, én er ook kan zijn voor de ander. Want dat is wat ik hier te doen heb; er zijn voor die ander, voor jou, zodat jij jouw verbinding met jezelf, de natuur, jouw natuur kan herstellen dan wel opnieuw kunt verbinden. Op welke manier dan ook.
<<< terug .
Deze versie is iets langer. Ok, veel langer. Voor als je er zin in hebt. Ik geloof dat het goed is om een idee te hebben wie je voor je hebt zitten wanneer je bij mij langs wilt komen voor consult. Wanneer je bij mij op consult komt, zul je mij ook het een en ander over jezelf vertellen. Wel zo fair wanneer je ook weet waar ik vandaan om en waarom ik deze weg heb gekozen. Of, hoe deze weg mij heeft gekozen.
Voordat ik ben wie ik nu ben en doe wat ik nu doe, heb ik lange tijd niet geleefd in verbinding met mijn natuur. Met alle gevolgen van dien. En waardoor ik nu op veel gebieden ervaringsdeskundig mag zijn. Om te beginnen had ik al veel haast om op deze wereld te komen. Twee maanden te vroeg verliet ik mijn moeders buik en toen is het overleven op wilskracht al begonnen denk ik. Ze gaven mij de eerste dagen niet veel kans om te blijven leven. En ik ben er nog steeds. Ik ben opgegroeid in een gezin waar met liefde voor mij is gezorgd, en waar ik mij vaak niet begrepen voelde. Al op de lagere school, waar ik ook echt veel plezier heb gehad, vroeg ik mij af wat ik daar nou eigenlijk deed? Snapte niet zo goed waarom ik moest leren wat we daar leerden. Ik zag het leven vaak een groot toneelstuk van wat ik om mij heen beleefde en voelde en zag. Buiten spelen deed ik het liefst.
Vanaf mijn 10e/11e begon ik aan een veeleisende – en slecht begeleidde – topsportcarrière die tot na mijn pubertijd duurde en waar ik fysiek en mentaal behoorlijk kapot uit ben gekomen. Vele ervaringen, medailles en bekers rijker, en behoorlijk wat illusies armer. Daarna volgde een studieperiode met – natuurlijk – te weinig slaap, een periode van drugsgebruik (vluchtgedrag, maar ook mijzelf opnieuw ontdekken en grenzen verleggen), te veel verkeerd & ongezond eten, en toch cum laude afgestudeerd. Die wilskracht was ook hier voor mij aan het werk.
Mijn eerste en enige echte baan bij een internetbedrijf heb ik negen maanden volgehouden. Ik voelde al snel dat dat niet de bedoeling kon zijn van het leven. Vijf dagen in de week op en neer van Den Haag naar Amsterdam om werk te doen wat ik in mijn ogen ook in een dag of twee kon doen, maarja, dat laatste was niet mogelijk. De mogelijkheid kwam voorbij om teksten te gaan schrijven en te redigeren. Ik dacht; als iemand anders dat kan, dan kan ik dat ook. Dus ben ik op mijn 25e als freelancer aan het werk gegaan. Het stukje ‘free’ sprak mij hier in wel aan. Binnen dit bestaan heb ik vele verschillende soorten werk gedaan: tekstschrijven, redigeren, hoofdredactie, fotograferen, lesgeven aan kinderen, commerciële communicatie-opdrachten, ... Niet altijd de meest makkelijke weg om je geld te verdienen. Het vergt zelf-discipline, heel veel zelf-discipline op alle vlakken. Tegelijkertijd gaf het mij oneindige vrijheid en heel veel uren die ik gewoon buiten kon spenderen. Aan het strand. In de duinen. In de zee. Zwemmend. Surfend. Skatend. Wandelend. Alles zo veel mogelijk in mijn eigen tempo. Behalve wanneer er deadlines waren. En die waren er eigenlijk ook altijd.
Ik deed dus echt wel mijn best en zorgde zo goed en zo kwaad als ik kon voor mezelf. Ik kookte voor mijzelf, at mijn fruit, mijn groenten. Tegelijkertijd luisterde ik vaak slecht naar wat mijn lichaam, en vooral ook mijn hart, mijn ziel, mijn onderbuikgevoel te vertellen hadden. Het was normaal geworden om altijd met pijn te leven sinds mijn topsportcarrière, en ik dacht ook dat het redelijk normaal was om altijd maar moe-moe-moe te zijn… De yogalessen die ik was gaan volgen, gaven al veel verlichting en begrip voor mijn lijf. En ik voelde ook dat het niet genoeg was. Op advies van mijn huisarts ging ik naar een haptonoom. In eerste instantie voor mijn fysieke pijnklachten. En ook in mijn hoofd liep het niet altijd even soepel. Het gaf mij een hoop inzichten, en de sessies kostten mij ook altijd een bak met energie. En dat was mevrouw de haptonoom ook opgevallen. Ze gaf mij de tip om bij een orthomoleculair arts langs te gaan. Ze had goede ervaringen met deze man en dacht dat hij mij wel kon helpen om beter in mijn energie te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Deze arts werkte met levend bloed analyse. Op dat moment ging er een wereld voor mij open. Het zien van mijn eigen bloed, ik-weet-niet-hoeveel-keren uitvergroot: het was precies hoe ik mij voelde… Moe. Sloom. Traag. Nog moeier. Onder zijn begeleiding ging het binnen een half jaar een stuk beter met mij. Ik voelde mij ‘wakker’ worden, weer landen op deze aarde.
Wat in de jaren volgden waren niet-altijd-zo-handige keuzes in de liefde met als dieptepunt een per-ongeluk-zwangerschap welke ik af heb laten breken. Een blijvend litteken. Mijn ouders gingen scheiden. Ook dat verliep niet geheel vlekkeloos (welke scheiding doet dat wel?) en heeft impact gehad op mijn zijn. Ik ging veel op reis. Dat was heerlijk. Midden-Amerika heeft een stukje van mijn hart gestolen. En, wat er ook gebeurde; gelukkig woonde (en woon ik nog steeds) ik heel dicht bij de zee, het strand, de duinen en daar vond – en vind – ik altijd mijzelf weer terug tijdens eindeloze wandelingen. Liefst heel vroeg in de ochtend, of bij zonsondergang nog een duik in de zee.
Toen stond daar toch ineens de liefde-van-mijn-leven-waar-ik-al-zeven-jaar-heimelijk-op-verliefd-was voor de deur. Binnen 2 dagen woonden we samen. Op mijn 30e verjaardag was duidelijk dat er een kindje in mij groeide. She was and still is my best birth-day-present ever! Helaas was mijn eerste bevalling bijna ook mijn laatste… Op het nippertje heb ik het gehaald en kon ik toch een moeder zijn voor mijn dochtertje. En dat was geen makkelijke start. Bijna overlijden, en dan de zorg voor je baby’tje; dat is veel. Helemaal wanneer dat kleine nieuwe mensje in het ziekenhuis ziek wordt en ook opgenomen wordt. Ik moest daarna zelf weer opnieuw leren leven, en mijn dochtertje een leven geven. Dat herstel en proces duurde lang. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, ben ik nooit meer geworden wie ik was. Mijn dochter is nu 11.
Met de geboorte van mijn dochter, gingen mijn ogen nog een stukje verder open. Dat ik nu verantwoordelijk was voor het wel-zijn van dit kleine mensje: wauw! Dat is nogal wat. Althans, zo voelde ik dat en ik ervaar dat nog steeds zo. Dan staat er binnen no-time staat een dame van het consultatiebureau in je woonkamer en overhandigt je tussen de luiers en commerciële proefpakketjes door een foldertje over het vaccineren van je kindje. En ik kon alleen maar denken; hóe kan ik in vredesnaam dit kleine mensje dat 9 maanden in mijn buik heeft gegroeid, waar ik 9 maanden lang al zoooo goed voor heb getracht te zorgen door geen alcohol te drinken, goed te eten, die rauw-melkse-kaas te laten staan (wat overigens echt onzin is), en die andere adviezen ter harte heb genomen: hóe kun je dan verwachten dat ik dit kleine mensenmeisje in laat spuiten met stoffen waar ik de naam niet eens van uit kan spreken? Ik heb haar net gezond en wel weer meegekregen uit het ziekenhuis? Nee, dat kon mijn moederhart niet vatten. En dus ging ik op onderzoek uit en ben ik dit tot het uiterste gaan uitzoeken. En toen ging mijn moederhart nóg harder kloppen… Van opwinding, in de verkeerde zin van het woord. Alles wat ik toen kon vinden heb ik gelezen, gekeken, doorvoeld. En de enige conclusie die ik voor mezelf kon trekken; dit wil ik niet voor mijn kind. Hoe kon het zo zijn dat het inspuiten van ziektekiemen op een zeer onnatuurlijke wijze de gezondheid van dit kleine mensje ten goede zou komen? Nee, dat ging er bij mij niet in. En dus ging ook die naald niet in de arm van mijn kindje. Overigens wil ik hier wel vanuit de grond van mijn hart benadrukken dat ik iedere keuze die je als ouder maakt volledig respecteer. Ook wanneer je besluit om wel te vaccineren. Het is niet aan mij om hier een oordeel over te hebben naar jou, als ouder. Dit is mijn proces.
Maar, ik dwaal af. Dat gaat soms vanzelf, zeker wanneer het om zaken van het hart gaat…
Na een periode van vooral zorgen voor mijn kindje en mijzelf, kon ik mijn werk en leven weer oppakken (die wilskracht kan echt handig zijn) met alle aspecten die iedere nieuwbakken ouder tegenkomt: de combinatie werk / gezin / jezelf / de ander. Ik vond dat ik het allemaal weer gewoon moest kunnen. En dat lukte ook aardig. En steeds beter. Het werk stroomde naar mij toe. Ik kon de héle wereld weer aan, vond ik, dacht ik. Met als resultaat; totale uitputting op mijn 35e terwijl ik in verwachting was van mijn heel erg gewenste 2e kindje, het jongetje dat nog ‘in de lucht hing’ en bij ons geboren moest worden. Een zwangerschap die leidde tot een dikke díkke vette burn out dus. Natuurlijk was het niet alleen de zwangerschap. Het waren ook alle emoties van de eerste bevalling die in alle vrijheid weer naar boven kwamen, het was ook het harde werken om een spaarpot te maken zodat ik het eerste jaar na de geboorte niet zou hoeven werken (voor- en nadeel van het ZZP zijn…), het was ook het jaar dat we toch nog even gingen trouwen, en het jaar dat er nog een kamertje aan het huis gebouwd ging worden. En ohja, die bekkeninstabiliteit was ook nog niet over. Elke stap die ik zette, deed pijn. Ik had nog de hoop dat het na de geboorte van mijn zoontje als vanzelf beter zou gaan. De realiteit bleek een stuk weerbarstiger. Niet zo raar wanneer je nieuwe prachtbaby van top tot teen onder het eczeem zit, en elke nacht een paar keer wakker blijft worden, tot zijn vierde jaar heeft hij dit volgehouden. Toen mijn zoontje ongeveer een half jaar was, kwam het moment dat ik het leven eigenlijk niet meer aankon en zo kapot was, dat ik niet meer wilde… Gewoon niet. Gelukkig waren er nu 2 kinderen die mijn zorg nodig hadden. Voor hun wilde ik blijven. En gelukkig wíst ik diep van binnen dat ík het niet was die zich zo voelde. Ik had eigenlijk heel veel zin in heel veel dingen, alleen, mijn lijf had daar een andere gedachten bij… Dat lijf was op en communiceerde op een vreemde manier met mij. Mijn lijf zei; het is klaar. Mijn hoofd zei: maar, ik ben nog niet klaar! En gelukkig had ik nog steeds het verstand om mij te verdiepen in de anti-depressiva die mij werd geadviseerd (hulde aan de wilskracht!) en ben ik daar niet aan begonnen. Met de hulp van een natuurarts, en een vrouwencoach, en nog een arts, gespecialiseerd in het hormonale stelsel, ben ik er weer uit gekomen. Wederom een enorm leerzame periode.
En daar was de ziekte van mijn vader. Zomaar ‘uit het niets’ bleek hij beenmergkanker te hebben. In korte tijd was hij er heel slecht aan toe. En nadat ze hem uit de grootste gevarenzone hebben gered (dank, reguliere geneeskunde!) heeft hij nog vijf jaar verder geleefd. Deze confrontatie met de ziekte die tegenwoordig zoveel mensen aanraakt, maakte wederom iets in mij wakker. Het grote gevoel dat het niet klopt. Het klopt niet hoe wij met onszelf omgaan. Niet alleen onszelf, maar ook onze omgeving. Door wederom heel veel te lezen en te onderzoeken, nu over wat kanker is of zou kunnen zijn, werd mijn motivatie om mensen te helpen hun wel-zijn te hervinden groter en groter. Ik besloot het roer om te gooien. Aangezien mijn eigen lichaam mij al zeer nadrukkelijk had verteld dat ik niet meer terug kon naar hoe het was, en ik steeds een beter inzicht had in hoe het ook anders kan, ben ik weer gaan studeren. Enerzijds was daar de studie Orthomoleculaire Geneeskunde; de weg van kennis en kunde. Anderzijds was daar het pad van het sjamanisme dat riep en wat ik tegelijkertijd ben ingeslagen; de weg naar het hart, en de ziel. De drie jaren die ik heb gestudeerd waren intensief en soms leek het er op dat ik – wederom – te veel hooi op mijn vork had geprikt. Gelukkig herken ik die signalen steeds beter, en maak ik (meestal) op tijd een pas op de plaats om te voelen wat ik nodig heb. Met alle (zelf-) kennis die ik rijker ben, blijft het goed zorgen voor mijzelf elke dag wel een beetje een avontuur. Als zeer hoogsensitieve vrouw, in deze tijd van eindeloze prikkels & verleidingen, met de zorg voor een gezin met 2 jonge kinderen, relatie, werk, studie en een heerlijk actieve mind vol plannen & ideeën; het is een uitdaging om te blijven luisteren naar wat ík nodig heb, naar mijn eigen natuur, zodat ik met voldoende energie mijn dagen kan léven, én er ook kan zijn voor de ander. Want dat is wat ik hier te doen heb; er zijn voor die ander, voor jou, zodat jij jouw verbinding met jezelf, de natuur, jouw natuur kan herstellen dan wel opnieuw kunt verbinden. Op welke manier dan ook.
<<< terug .