STERKTE.
Gisteren is mijn omaatje overleden. Eigenlijk volledig volgens de wetten van de natuur; 92 jaar, best oud dus, fysiek behoorlijk op, mentaal toch stiekem met nog wat onverwachte scherpzinnigheden. Ze had pas geleden, na een val, haar heup gebroken en dat was de druppel. Hoe graag ik haar had toegewenst dat ze nog éven thuis kon zijn en tussen haar geliefde foto’s van iedereen die ze lief heeft, in haar eigen omgeving, kon sterven; ze koos er toch voor om gisteren in het verpleeghuis naar de andere kant te vertrekken. In alle rust. Dus, het is ok. En ja, verdriet is er ook. En ook dat is ok.
Sterkte.
Die bleef vanochtend hangen: “Sterkte”. Want, dat werd mij toegewenst door allemaal lieve mensen. Ik weet dondersgoed dat het écht serieus goed bedoeld is en ik het zelf waarschijnlijk ook al duizenden keren mensen heb toegewenst. Maar, terwijl ik naar dat woord zat te staren, vond ik het ineens maar gek en vroeg ik mij af waarom we elkaar ‘sterkte’ toewensen in periodes die emotioneel zwaar kunnen zijn? Waarom wensen we elkaar in deze situaties niet gewoon ‘zachtheid’ toe, voor mijn part ‘slapte’? Zachtheid, zodat verdriet, of wat dan ook, de ruimte heeft om te stromen, en om je gewoon ronduit niet ok te voelen? In alle vrijheid. Dat we ons niet sterk en groot houden en daarmee misschien in onze kracht en inspanning van alles vasthouden?
En dat we er op kunnen vertrouwen dat in die zachtheid, echt genoeg kracht zit om te dealen met dat wat er is. Ik wens vanaf vandaag iedereen heel veel zachtheid, en ruimte. Wanneer dat nodig is. Er is een tijd voor alles.
Gisteren is mijn omaatje overleden. Eigenlijk volledig volgens de wetten van de natuur; 92 jaar, best oud dus, fysiek behoorlijk op, mentaal toch stiekem met nog wat onverwachte scherpzinnigheden. Ze had pas geleden, na een val, haar heup gebroken en dat was de druppel. Hoe graag ik haar had toegewenst dat ze nog éven thuis kon zijn en tussen haar geliefde foto’s van iedereen die ze lief heeft, in haar eigen omgeving, kon sterven; ze koos er toch voor om gisteren in het verpleeghuis naar de andere kant te vertrekken. In alle rust. Dus, het is ok. En ja, verdriet is er ook. En ook dat is ok.
Sterkte.
Die bleef vanochtend hangen: “Sterkte”. Want, dat werd mij toegewenst door allemaal lieve mensen. Ik weet dondersgoed dat het écht serieus goed bedoeld is en ik het zelf waarschijnlijk ook al duizenden keren mensen heb toegewenst. Maar, terwijl ik naar dat woord zat te staren, vond ik het ineens maar gek en vroeg ik mij af waarom we elkaar ‘sterkte’ toewensen in periodes die emotioneel zwaar kunnen zijn? Waarom wensen we elkaar in deze situaties niet gewoon ‘zachtheid’ toe, voor mijn part ‘slapte’? Zachtheid, zodat verdriet, of wat dan ook, de ruimte heeft om te stromen, en om je gewoon ronduit niet ok te voelen? In alle vrijheid. Dat we ons niet sterk en groot houden en daarmee misschien in onze kracht en inspanning van alles vasthouden?
En dat we er op kunnen vertrouwen dat in die zachtheid, echt genoeg kracht zit om te dealen met dat wat er is. Ik wens vanaf vandaag iedereen heel veel zachtheid, en ruimte. Wanneer dat nodig is. Er is een tijd voor alles.