Vanochtend vroeg ging ik de deur uit. Voor mijn – bijna – dagelijkse 🌿 Walk & Talk with Nature 🌿. En terwijl ik nog in de straat liep, kwam vooral het woord Verlangen in mij naar boven. Verlangen, verlangen, verlangen. Waarom verlangen? Wat nou verlangen? Waar verlang ik naar? Ik loop de duinen in. Trek mijn schoenen uit. Waarom had ik die überhaupt aangetrokken…? En ik neem het paardenpad. Je bent een Ros, of niet. Ik sta even stil in de warmte van de zon die opkomt. Ik maak verbinding met de vier windrichtingen, en voel/vraag wat ze mij vandaag te vertellen hebben vandaag, of ik hun. Alleen dan is er al zo veel, daar kan ik een klein boekje over schrijven. Dat ga ik niet doen.
Verder lopend kom ik er achter dat dat Verlangen eigenlijk precies hier over gaat, over wat ik aan het doen ben: gewoon, lopen, zijn, de zon, het zand, de aarde, de wind, de bomen, de planten, zoekend, vindend, de dieren, lopen, zijn; verlangen naar (er) ‘gewoon’ mogen zijn. Buiten. Het liefst de hele dag buiten, buiten, buiten. Op blote pootjes. Contact maken. Verbinden met het leven. En alles wat er is. Meer is er eigenlijk niet nodig. Ik kan het verlangen daarnaar, naar écht buiten wonen, zo voelen, het is een intens verlangen. En niet alleen dat. Er is ook dat verlangen om die verbinding die ik hier opnieuw zo sterk ben gaan voelen, in iedereen weer aan te raken, wakker te maken, voor zover dat aan het slapen is. Het is zo mooi. En het is er allemaal. Voor iedereen.
Terwijl ik verder loop, vliegen de V’s van Verlangen mij om de oren. Overal om mij heen, in de natuur, zie ik die V. Als er nieuwe blaadjes groeien, zijn het er altijd eerst 2, in de vorm van een V. Ook verlangend naar buiten, naar léven! Vruchtbaarheid. Stokjes in de vorm van een V. Boomstammen en -takken die ontspruiten in de vorm van een V. Paden die splitten in de vorm van een V.
En, ik kom de kudde Schotse Hooglanders tegen. Die stralen voor mij altijd een enorm Vertrouwen uit. En rust. Vertrouwen in dat het gaat zoals het gaat. Simpel als dat. Op het laatste stuk van het paardenpad hoor ik mijn grote vogelvrienden roepen. En ik verlang er naar ze nog even te zien, voordat ik weer thuis ben. Ik zeg ze alvast gedag en spreek dat verlangen uit. Ik kom het paardenpad uit, op het open veld, en daar vliegen ze, cirkelend boven mijn hoofd, er is zelfs een ienie-mini regenboogje. Vervulling…
Ik ging op weg met Verlangen.
Ik kwam terug met Vertrouwen, Vruchtbaarheid en Vervulling. <3 it.
“Walk as if you’re kissing the earth with your bare feet.”
Verder lopend kom ik er achter dat dat Verlangen eigenlijk precies hier over gaat, over wat ik aan het doen ben: gewoon, lopen, zijn, de zon, het zand, de aarde, de wind, de bomen, de planten, zoekend, vindend, de dieren, lopen, zijn; verlangen naar (er) ‘gewoon’ mogen zijn. Buiten. Het liefst de hele dag buiten, buiten, buiten. Op blote pootjes. Contact maken. Verbinden met het leven. En alles wat er is. Meer is er eigenlijk niet nodig. Ik kan het verlangen daarnaar, naar écht buiten wonen, zo voelen, het is een intens verlangen. En niet alleen dat. Er is ook dat verlangen om die verbinding die ik hier opnieuw zo sterk ben gaan voelen, in iedereen weer aan te raken, wakker te maken, voor zover dat aan het slapen is. Het is zo mooi. En het is er allemaal. Voor iedereen.
Terwijl ik verder loop, vliegen de V’s van Verlangen mij om de oren. Overal om mij heen, in de natuur, zie ik die V. Als er nieuwe blaadjes groeien, zijn het er altijd eerst 2, in de vorm van een V. Ook verlangend naar buiten, naar léven! Vruchtbaarheid. Stokjes in de vorm van een V. Boomstammen en -takken die ontspruiten in de vorm van een V. Paden die splitten in de vorm van een V.
En, ik kom de kudde Schotse Hooglanders tegen. Die stralen voor mij altijd een enorm Vertrouwen uit. En rust. Vertrouwen in dat het gaat zoals het gaat. Simpel als dat. Op het laatste stuk van het paardenpad hoor ik mijn grote vogelvrienden roepen. En ik verlang er naar ze nog even te zien, voordat ik weer thuis ben. Ik zeg ze alvast gedag en spreek dat verlangen uit. Ik kom het paardenpad uit, op het open veld, en daar vliegen ze, cirkelend boven mijn hoofd, er is zelfs een ienie-mini regenboogje. Vervulling…
Ik ging op weg met Verlangen.
Ik kwam terug met Vertrouwen, Vruchtbaarheid en Vervulling. <3 it.
“Walk as if you’re kissing the earth with your bare feet.”